دستان‭ ‬جاذبه‭ ‬و‭ ‬بخت

توماس آگدن، در دسامبر ۱۹۴۶ در خانواده‎ای یهودی در ایالات متحده به دنیا آمد. آگدن 72 ساله است و در شهر سان‏فرانسیسکو، ایالت کالیفرنیا زندگی و کار می‏ کند.

آگدن فارغ­التحصیل رشته­ی پزشکی از دانشگاه ییل امریکاست. دوره رزیدنتی روانپزشکی خود را نیز در همین دانشگاه گذراند و پس از آن یک سال به عنوان روانپزشک همکار در کلینیک تاویستاک لندن خدمت کرد. آگدن دوره­ی آموزش روانکاوی خود را در انستیتوی روانکاوی سانفرانسیسکو گذراند، جایی که همچنان عضو هیئت علمی آنجاست.

مادر آگدن در روند زندگی او تاثیر بسیاری داشت، مادری که دارای تحصیلات عالی بود و علاقه وافری به مطالعه داشت. از آنجا که مادر آگدن تحت درمان روانکاوی بود و روانکاو او به منزلشان می­آمد، آگدن از همان کودکی جذب روانکاوی شد.

او بیش از ۲۵ سال، مدیر مرکز مطالعات پیشرفتۀ روان‏پریشی بود، همچنین به عنوان عضو هیئت تحریریه­ی مجلۀ بین ‏المللی روانکاوی فعالیت داشت.

از ویژگی­های مهم کتاب­ها و مقالات آگدن این است که قابل فهم هستند و اندیشه­هایش را به زبانی ساده بیان می­کند. کتاب­ها و مقالات زیادی درباره­ی تحلیل روانکاوانه از آثار نویسندگانی چون هینی، بورخس، کافکا، فراست و... منتشر کرده است.

آگدن با اینکه از نظریه پردازانی چون وینیکات، ملانی کلاین و ویلفرد بیون بسیار تاثیر گرفته و برخی از آتارشان را بررسی و تحلیل کرده است، از مکتب خاصی پیروی نمی­کند و نظریاتش سویه­های خود را دارند.

از آگدن کتاب­ها و مقالات زیادی منتشر شده است که در اینجا به چند کتاب او اشاره می­شود: موضوعاتی درباره­ی تجزیه و تحلیل 1977، هنر روانکاوی 2005، کشف مجدد روانکاوی  2009 ناتوانی در رویا دیدن 2012 ، گوش روانکاو و چشم منتقد 2013، رمان تکه­های از قلم افتاده 2014، (این کتاب را مترجم با نام ناتمام ترجمه کرده و توسط انتشارات ققنوس منتشر شده است.) رمان دیگر او همین کتاب در دستان جاذبه و بخت است که سال 2016 منتشر شده و انتشارات مهری زحمت چاپ و انتشار ترجمه­ی آن را به عهده گرفتند.

 جوایز آگدن شامل مهم‏ترین مقالۀ­ی سال مجله­ی بین ‏المللی روانکاوی ۲۰۰۴، جایزۀ هاسکل نورمن ۲۰۱۰ به خاطر دستاوردهای ممتاز در روانکاوی، جایزۀ سیگورنی  ۲۰۱۲، و جایزۀ هانس لئووالد ۲۰۱۴ برای  همکاری ارزشمند او در آموزش روانکاوی بوده است.

با فرا رسیدن شب دیمین به تناوب یا حالت رخوت داشت یا ناامیدی و یا خشم شدید. مارگارت خیلی زود از تدابیرِ اولیه خسته شد که امیدوار بود با آنها بتواند دیمین را فریب بدهد تا فرصتی برای خودش فراهم آورد. تدابیر بعدی او صرفاً مشخص کرد که هردو آنها باید از آن موقعیت به بهترین شکل استفاده کنند. سرنوشت آنها خواهی نخواهی به یکدیگر گره خورده بود. پس بهتر بود که زندگی را به بهترین نحو ممکن تحمل­پذیر کنند. هیچ­یک از آنها نباید انتظار خوشی و شادی می­داشتند. تنهایی باید تحمل می­شد. مارگارت نمی­توانست انتظار داشته باشد که دیمین برای غریزه­ی مادری او سرسوزنی ارزش قائل باشد، البته اگر اساساً چنین غریزه­ای وجود داشت. دیمین نمی­توانست انتظار داشته باشد که آن­قدر دوست­داشتنی هست که لایق مادر باشد. مارگارت باید خود را آماده­ی پذیرفتن نقش مدیر و داور می­کرد تا مسائل از کنترل­ خارج نشوند. با اینکه هر دو احساس ترس، تنهایی و ناامیدی می­کردند، هیچ آسیب فیزیکی به هیچ­یک یا هیچ چیز وارد نشد. خشم و خصومت وجود داشت اما شقاوت نه. در غیاب عشق، نزاکت حکمفرما بود.